Мақолаҳо

Ҳангомаҳои ситезаҷуёни наҳзатӣ бенатиҷаанд!

Возеҳ аст, ки зиндагии шоистаи одамон ҳамеша ба сулҳу субот дар ҷомеа вобастагӣ дорад. Бо расидан ба истиқлолияти давлатӣ ва озодӣ, ки моҳияти ин ду чизро барои мардуми тамоми дунё неъматҳои муқаддастарин ва бузургтарин маҳсуб меёбанд, Ҳукумати Тоҷикистон низ ҳадафи асосии сиёсати давлатдориро ҷиҳати таъмини зиндагии шоистаи мардум ва таъмину ҳифзи оромӣ ва суботи ҷомеаи кишвар равона намуд, то дар раванди ҷаҳонишавӣ кишвари мо аз ҳар гуна хатарҳои барои пояи давлатдорӣ ва ба миллат осебовар ҳифз гардад. 
Ҳоло яке аз масъалаҳои мубрами рӯз ин ҳифзи истиқлолияти давлатӣ, ваҳдати миллӣ ва таъмини сулҳу субот дар Ватани азизамон- Тоҷикистон ба ҳисоб меравад. Истиқлолияти давлатӣ ба мардуми Тоҷикистон имкон дод, ки мактаби давлатдории миллии худро рушд дода, роҳи рушди минбаъдаи худро озодона интихоб намояд. Маҳз дар ҳамин давра заминаҳои устувори сиёсӣ ва ҳуқуқии сохти нави давлатдорӣ бунёд гардид. 
Вале мутаассифона ҳастанд афроде, ки дастовардҳои давлати моро дидан наметавонанд ва бар зидди сиёсати пешгирифтаи давлату ҳукумати мо ҳастанд. Бояд зикр намуд, ки хоинони миллат бо мақсади аз байн бурдани арзишҳо ва симои миллии мо, тавассути бегонапарастоне, чун аъзоёни ташкилоти экстремистию террористии ҳизби наҳзати исломӣ мехоҳанд амнияти моро хароб ва шаҳрвандони моро гумроҳ намоянд. 
Баромаде, ки хоини Кабирӣ дар Амрико намуд далели гуфтаҳои болост. Кабирии хоин бо ақидаҳои разилонаи худ кӯшиш кард, ки вазъи имрӯзаи Тоҷикистонро бад нишон диҳад ва бо гуфтаҳояш фикр намуд, ки мардуми тоҷик онро бовар мекунанд. Аммо ҳаргиз мардуми шарафманди тоҷик нафареро, ки гузаштааш пур аз фитнаву ғаразу хиёнату қатлу куштор аст, бовар нахоҳанд кард. ТЭТ ҲНИ аз замони таъсисёбиаш дар Тоҷикистон ягон кори хуб ва хайр накарда буд, агар мо ба гузаштаи ин ҳизби террориристӣ назар афканем, мебинем, ки тамоми амалҳояшон пур аз дурӯғу найранг ва гаравгонгириву ҳаққи мардумхурӣ аст. Онҳо аз номи дини мубини ислом ҳарф мезаданд, вале амалашон аз дин берун буд ва ҳаст. Роҳбарони ин ҳизби террористӣ, махсусан Кабирӣ ва ҳаммаслаконаш дини мубини исломро таҳрифкорӣ сохта, онро ба андешаҳои шахсӣ ва ғаразноки худ олуда месозанд ва ақидаҳои разилонаи худро дар зеҳни ҷавонони мо мехоҳанд ҷойгир кунанд. Бо вуҷуди ин ҳама разилӣ боз ин Кабирии беномус дар хориҷи кишвар мехоҳад дар бораи вазъи сиёсиву иқтисодии Тоҷикистон ҳарф занад. Магар ин хоин дар фикри пешравии Тоҷикистон аст? Магар мо кӣ будани Кабириро намедонем? Ҳаргиз ин хоин барои пешравии миллат ҳарф намезанад ӯ танҳо хиёнат карданро медонаду бас. 
Агар мо дастовардҳои даврони истиқлолро ба таври воқеъбинона назар кунем, имрӯз метавон гуфт, ки саҳми бевоситаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ободии Ватану миллат, эҳёи таъриху фарҳанг беандоза аст. Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон масъулият ва рисолати таърихии худро дар назди халқи худ иҷро карда, Тоҷикистони азизи моро ба як давлати мустақил, устувор ва пешрафта дар арсаи ҷаҳонӣ табдил додааст. 
Ба ҳамаи мо мақсади ин душмани миллатфурӯш мисли об рӯшан аст, ки мехоҳад ба интихоботи дар пешистода монеа эҷод кунад. Аз ин рӯ мо мардуми тоҷикро зарур аст, ки ҳушёру зирак бошем ва ҳаргиз нагузорем, хоине ба мисли Кабирӣ ва ҳамаслаконаш ё нохалафе ин тинҷиву осудагии моро вайрон кунаду ин миллати баҳамомадаро парешон намоянд. Пас моро мебояд дар интихоботи президентӣ, ки санаи 11-уми октябри соли равон баргузор мегардад, фаъолона иштирок намоем. Ба қадри заҳматҳои шабонарӯзии Пешвои миллатамон бирасем, ин заҳматҳоро нодида нагирем ва барои ободиву пешравии ҷомеа саҳмгузор бошем.